Kapliczka w Łapajówce
Kapliczka murowana z 2 poł. XIX wieku, założona na planie prostokąta zamkniętego od północy trójbocznie, przykryta blachą.
Front ujęty w pilastry z wgłębnymi płycinami, ponad nimi postumenty z umieszczonymi nasadnikami w formie piramidek zwieńczonych metalowym krzyżem. Między pilastrami półkolisty naczółek zwieńczony metalową kulą z krzyżem. Od frontu wejście zamknięte półkoliście ponad którym wnęka z dwiema drewnianymi figurkami. Drzwi dwuskrzydłowe płycinowe, w górnej części przeszklone.
Kapliczka usytuowana na skraju wąwozu, na wzniesieniu porośniętym lasem, dobrze wpisana w krajobraz. Posiada zróżnicowany detal architektoniczny oraz formę i jest zarazem ciekawym przejawem twórczości lokalnej społeczności.
Rzeźby apostołów oraz przedmiotowe antependium stanowią obecnie wyposażenie przydrożnej kapliczki w Łapajówce. Są to elementy XVIII wiecznego wyposażenia, nieistniejącego już drewnianego kościoła w Zarzeczu, rozebranego w 1840 roku. Rzeźby, zapewne ołtarzowe, wykazują znamiona sztuki ludowej – monumentalne, masywne, o dużych dłoniach i stopach, cięte twardo i sztywno, tylko w partii włosów i brody potraktowane są bardziej finezyjnie.
Antepedium ze sceną adoracji Krzyża Świętego przez anioły malowane jest swobodnie, delikatnie i laserunkowo. Pod względem stylistycznym i formalnym reprezentuje cechy XVIII-wiecznego malarstwa barokowego.
Rzeźba św. Pawła k. XVIII w., drewniana, półpełna, drążona od tyłu, pierwotnie polichromowana i złocona (obecnie warstwa malarska i złocenia zachowane śladowo), postać stojąca w lekkim kontrapoście, z głową w prawą stronę. Twarz podłużna, okolona długą brodą, włosy kręcone przysłaniają kark. W prawej uniesionej ręce księga oparta o ramię. Lewa ręka odchylona od ciała w bok. Ubrany w długą suknię (widoczne palce bosych stóp) oraz płaszcz okrywający ramiona, przerzucony przez prawą nogę i podpięty na lewym biodrze. Fałdy sukni pionowe, płaszcza obłe, szerokie.
Rzeźba św. Piotra k. XVIII w., drewniana, półpełna, drążona od tyłu, pierwotnie polichromowana i złocona (obecnie warstwa malarska i złocenia zachowane śladowo), postać stojąca w lekkim kontrapoście, z głową nieco w lewo, uniesioną w górę. Twarz okolona zarostem, włosy krótkie, czoło łysiejące z puklem pośrodku. W prawej ręce na wysokości biodra księga oparta o tors, lewa ręka uniesiona przed piersiami. Święty ubrany w długą suknię, z małym kwadratowym kołnierzykiem oraz płaszcz okrywający plecy i ramiona, spływający swobodnie w dół, podwieszony pod prawą ręką i podtrzymywany dłonią. Na nogach sandały. Fałdy sukni kanciaste, dość głębokie, płaszcza bardziej obłe, łagodnie modelowane.
Antepedium ze sceną adoracji Krzyża Świętego – XVIII w., w formie leżącego prostokąta, malowane olejno na płótnie. Pośrodku unoszący się nad globem (widoczny tylko fragment) anioł z krzyżem, osłonięty wokół bioder czerwoną szatką rozwianą koliście za plecami. Nad nim hostia otoczona promieniami, wokół kłębiaste obłoki. Na ich tle, w narożach anioły w półpostaci, zwrócone do środka, w akcie adoracji, ze złożonymi rękoma. Malowane delikatnie, laserunkowo. Antepedium ujęte drewnianą ramą, dekorowaną żłobieniami wklęsło wypukłymi, nawiązującymi formą do puklowania.
